Tony Le Duc (1961) is culinair fotograaf. Maar hij valt moeilijk enkel en alleen onder deze noemer te brengen.
Le Duc is ook uitgever en bedenkt nieuwe invalshoeken voor boekprojecten, hij cureert en geeft lezingen, steeds gerelateerd aan voeding.
Zijn fotografisch werk leunt aan bij het artistieke maar hij behoort niet tot het artistiek milieu. Hij werkte vaak in opdracht voor de reclamewereld maar behoorde niet tot dit selecte groepje. Zijn werk lijkt op vrij werk maar wordt steeds in opdracht gepubliceerd. Gedurende zijn bijna 40 jaar durende carrière publiceerde hij zijn beelden voornamelijk in magazines, waaronder Knack weekend, het in de jaren ’80 en ’90 leidinggevende magazine over lifestyle met wekelijks veel aandacht voor voeding.
Culinair fotografisch pionierswerk
Al tijdens mijn studie aan Sint Lukas in Brussel (1980-1984) wilde ik me niet vastpinnen op één genre. Mode- en reclamefoto’s maken interesseerde me niet, maar mijn hart ging wél sneller slaan als ik stillevens of portretten kon schieten, of op reportage kon gaan.
Het was dan ook een godsgeschenk toen ik meteen na mijn afstuderen in 1985 aan de slag kon bij Knack Weekend. De toenmalige hoofdredactrice Tessa Vermeiren stuurde me op pad met culinair recensent Pieter Van Doveren, en samen bezochten we restaurants, fotografeerden we in studio en reisden de wereld rond op zoek naar culinaire eetculturen en nieuwe ingrediënten. Het was nog echt pionierswerk, want Vlaanderen was midden jaren tachtig op culinair vlak nog terra incognita: behalve Libelle-Rosita schreef geen enkel medium serieus over gastronomie.
Het mooie was niet alleen dat ik razendsnel bijleerde over trends en producten, maar ook dat ik carte blanche kreeg om beelden te maken bij de onderwerpen waar Pieter over schreef. In het begin registreerde ik simpelweg wat onze interviewees ons voorschotelden, maar na het zoveelste witte bord met een netjes geschikt gerecht erop wilde ik iets anders proberen. Dus begon ik te experimenteren met hoe ik mijn onderwerpen in beeld bracht, en stilaan ontwikkelde ik een heel eigen beeldtaal.
Le Ducs werk wordt sporadisch tentoongesteld. Zijn beeldtaal verwijst vaak naar klassieke stillevens uit de 17de-eeuwse schilderkunst. Clair-obscur is zijn handelsmerk maar hij houdt het daar niet bij. Via het gebruik van een zelfontwikkelde ‘zweeftechniek’ met gestructureerde achtergronden, fotoprints en grafische kleurenvlakken toont hij voedsel op een eigenzinnige manier. Door te spelen met licht, kleur, textuur en intensiteit creëert Le Duc composities die duidelijk zijn stempel dragen.
Twee basistechnieken
Mijn beeldtaal is gebaseerd op twee technieken – al de rest zijn variaties daarop.
Voor de eerste techniek gebruik ik een glasplaat – specifieker: kathedraalglas, van dat ouderwets dik, oneffen en vaak getint glas waar je niet doorheen kunt kijken maar dat wel licht doorlaat. Ideaal om te spelen met licht, schaduw en kleur. Ik heb die techniek leren kennen toen ik als student op bezoek was bij een fotograaf in Londen. Hij noemde het ‘Flemish glass’. Ik ben er meteen daarna mee beginnen experimenteren, veertig jaar later gebruik ik hem nog altijd.
De tweede, die ik ‘de zweeftechniek’ noem, heb ik zelf ontwikkeld. Ik schik allerlei voorwerpen die met het onderwerp te maken hebben op transparante plexiglasplaten die ik boven elkaar stapel: ingrediënten, maar ook voorwerpen die qua kleur, textuur of sfeer tot de essentie bijdragen. Vervolgens richt ik mijn camera van bovenaf loodrecht op die verschillende lagen en stel scherp op één ervan. Door het dieptegevoel en de onscherpte ontstaat een trompe-l’oeil, een optische illusie die de essentie van het onderwerp vat.
“Hij verheft het reclamespel van opvallen en verleiden tot een zoektocht naar de essentie van smaak en textuur. Daarom is Tony Le Duc een pionier op het vlak van de internationale food photography. Het is een revelatie om de fotograaf aan het werk te zien. Net als een schilder vult hij zijn kader met een doordachte compositie.” Elvira Velghe, ex-directeur FOMU, Antwerpen
Expo
2011: Feast for the eyes, FOMU Antwerpen.
2018: Cokeryen, Snijders & Rockoxhuis, Antwerpen.
2023: Internationale fotobiënnale, Fort Napoleon, Oostende.
2024: Still(s)s at Home, duo expo met fotografe Diane Hendrikx, Mortsel.
In het verlengde van zijn fotografiecarrière startte hij begin jaren 2000 een kookboekenuitgeverij. Daarmee creëerde hij een platform om zijn beelden aan een breder publiek te kunnen tonen. Naast het illustreren bepaalt hij mee de inhoud en de vorm van een nieuwe culinaire uitgave. Meer hierover lees je op de pagina Uitgever